Review – Brigitte de Grunt

Van jarenlange hoestbuien naar eindelijk rust.

Het bijzondere verhaal van Brigitte

“Ik hoestte zó erg dat ik ervan moest overgeven.” Acht jaar lang had Brigitte last van een aanhoudende, droge hoest. Medicatie hielp nauwelijks, artsen stonden voor een raadsel en de enige tijdelijke verlichting kwam van prednison. Maar de oorzaak? Die werd nooit gevonden. Totdat ze een verrassende ontdekking deed – en haar klachten eindelijk verdwenen.

De zoektocht:

“Ik werd er compleet uitgeput van” Brigitte (geboren in 1971) had al jaren last van astma, dus een lichte hoest was haar niet vreemd. Maar wat begon als een onschuldige irritatie, groeide uit tot een constante, uitputtende hoestbui. “Soms hoestte ik zo erg dat ik er letterlijk van moest overgeven. Het ging maar door. Vooral ‘s nachts werd het extreem. Zodra ik wakker werd, begon het weer.”

Huisartsen, longartsen, verschillende onderzoeken en talloze medicijnen- Brigitte probeerde alles. “Longfoto’s, testen, medicijnen… Ze vonden eigenlijk niets ernstigs. Mijn longen waren, zeker voor een astmapatiënt, helemaal niet zo slecht. Maar dat hoesten bleef. De enige echte verlichting kwam telkens van prednison, maar dat was geen duurzame oplossing.“

“Het hielp even, maar na een paar maanden begon het weer. En je wilt niet continu aan de prednison, dat weet iedereen. Toch bleef de medische aanpak zich richten op symptoombestrijding, zonder te kijken naar de diepere oorzaak. Niemand keek verder. Waarom stuurt niemand je door? Na jaren experimenteren met medicijnen, alternatieve hoestmiddelen en de meest uiteenlopende adviezen, bleef de hoest aanhouden. Ik probeerde alles. Zelfs codeïne, dat een sterke hoestonderdrukker is. Maar dat deed niks. Helemaal niks. Dat had voor mij een teken moeten zijn dat er iets anders aan de hand was, maar niemand stuurde me verder. Niemand vroeg: zou het iets psychisch kunnen zijn?”

Totdat een vriendin haar wees op Jasperse Praktijkencentrum.

“Ze vertelde over iemand die haar had geholpen. Ik had nog nooit van kinesiologie gehoord en vond het eerlijk gezegd een beetje vaag klinken. Maar goed, ik stond open voor alles.”  Brigitte maakte een afspraak. Wat volgde, was een reis naar binnen, waarin niet haar longen, maar haar gevoelens de sleutel tot genezing bleken te zijn. “Je hoest toch niet voor niets?”

Bij Christine begon de échte zoektocht. “Mijn lichaam gaf signalen af. Maar ik was gewend om die te negeren. En dan zit je daar en word je geconfronteerd met dingen waar je nooit echt over hebt nagedacht.”  Tijdens de sessies werd langzaam duidelijk waarom Brigitte al die jaren hoestte. Het had niets te maken met haar longen, maar met iets wat veel dieper zat: haar stem niet laten horen. “Blijkbaar hield ik te veel voor mezelf. Ik slíkte dingen in, in plaats van ze uit te spreken. Dingen die me dwars zaten, gevoelens die ik niet durfde te uiten. En dat uitte zich letterlijk in hoesten.”

Dit besef veranderde alles?

“Christine zei: ‘Je hoest omdat je mond niet open mag van jezelf. Je lichaam zoekt een uitweg. Maar als jij niet praat, zoekt het een andere manier. En dat is deze.’”  Het klopte. Brigitte had altijd anderen op de eerste plek gezet, zichzelf weggecijferd. “Ik wilde altijd de rust bewaren, de har­monie niet verstoren. Dat betekende dat ik heel vaak ‘ja’ zei terwijl ik eigenlijk ‘nee’ wilde zeggen. Op mijn werk, thuis, overal.” Toen Christine haar dit inzicht gaf, wist ze dat er maar één oplossing was: stoppen met slikken, beginnen met spreken: “Ik moest leren ‘nee’ zeggen.
En toen stopte het hoesten.”

Het proces was niet makkelijk?

Dat was het zeker niet, maar Brigitte wist dat ze de sleutel te pakken had. “Bij de zevende sessie besefte ik: ik moet mijn mond open gaan doen. Dingen uitspreken. Grenzen stellen. Eerlijk zijn over wat ik voel.”

Haar eerste grote uitdaging? Het bespreken met haar man.

“We zijn al 15 jaar samen, en ik vond hetspannend om te zeggen: ‘Het moet anders.’ Maar hij reageerde fantastisch. ‘Dan gaan we het anders doen,’ zei hij. Geen enkel probleem. Dat gaf me zóveel rust.”  En toen gebeurde er iets opmerkelijks. “Die dag… stopte het hoesten. Het was gewoon weg. Letterlijk van de ene op de andere dag.” Ze lacht! Na acht jaar ellende was haar lichaam eindelijk in balans. “Ik vergiftigde mezelf door te zwijgen.”

Terugkijkend snapt Brigitte precies wat er gebeurde. “Ik had mezelf ziek gemaakt. Mijn lichaam gaf al die jaren signalen af, maar ik negeerde ze. Nu begrijp ik dat ik mezelf aan het vergiftigen was door mijn mond te houden.” Wat haar verbaast, is hoe niemand in de reguliere zorg haar ooit op deze weg heeft gezet. “Ik liep jarenlang bij artsen, specialisten, in ziekenhuizen. Iedereen probeerde mijn symptoom te behandelen, maar niemand vroeg door naar de oorzaak.” Dit is precies waarom ze haar ervaring wil delen. “Veel mensen denken: psychosomatiek, dat is zweverig. Maar het is juist het meest logische dat er is. Je lichaam en geest zijn één geheel. Als je dat niet begrijpt, blijf je vastlopen in klachten die maar niet overgaan. Ik hoop dat meer mensen dit ontdekken.”

Brigitte blijft bij Jasperse Praktijken­centrum komen, niet omdat ze nog klachten heeft, maar omdat ze meer wil opruimen. “Dit voelt gewoon goed. En als ik nu iets voel opkomen, weet ik: mijn lichaam probeert me iets te vertellen. In plaats van een pil te slikken, luister ik nu.”

Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert. “Ik weet dat veel mensen sceptisch zijn. Maar ik zou zeggen: doe het gewoon. Ga ervaren. Want er is zóveel meer mogelijk dan je denkt.” Ze lacht: “En ik hoest niet meer.
Dat is het mooiste bewijs.”